صفحه سیاهی روبه روی شما ظاهر می شود که
وسط آن دو کلمه سفید رنگ و بسیار ریز وجود دارند.the end موسیقی تمام شده و هیچ صدایی از تلویزیون درنمی
آید اما شما ناخودآگاه 20 دقیقه به این صفحه خیره شده اید و درباره کالوسوس ها و
سرنوشت قهرمان بی نام داستان فکر می کنید.
به اینکه این تجربه عجیب و منحصر به فرد
چطور تمام شد و معلوم نیست چند سال دیگر باید بگذرد تا فرصت داشته باشید چنین
شاهکاری را بازی کنید.
سایه کالوسوس شاهکاری دیگر در بازی سازی
است.ظاهراً حالا که عمر پلی استیشن 2 کم کم به پایان رسیده،سونی تصمیم گرفته قدرت
بازی سازی خودش را رو کند.پس از بازی فوق العاده god of war این بار نوبت به یک
بازی ماجرایی عجیب و غریب شده که همه چیزش جدید است.
شاید از این که این همه صفات بی نظیر و
عجیب و غریب را استفاده می کنم اعصابتان خرد شود،اما واقعاً کلمه دیگری برای توصیف
حال و هوای بازی پیدا نمی شود تا سایه کالوسوس را تجربه نکنید متوجه نخواهید شد.
بازی در ژانر ماجرایی دسته بندی می شود.اما بد
نیست بدانید این شاهکار نه داستان درست و حسابی دارد،نه شخصیت پردازی،نه دیالوگ،نه
معما،نه آیتمی برای جمع کردن(هیچ چیزی در بازی برای برداشتن وجود ندارد!)و نه خیلی
مؤلفه های معمول بازی های اکشن یا ماجرایی.
همه چیز در سایه کالوسوس خلاصه شده در
گرافیک بالا و نورپردازی بی نظیر آن،به اضافه موسیقی دینامیک تأثیرگذاری که تا به
حال در هیچ بازی پلی استیشن 2 نشنیده اید و صد البته روند بازی منحصر به فردی که
تصور آن را شاید تنها در رویاهایتان بتوانید بکنید.
بازی با پرواز یک پرنده در کوهها آغاز و
در نهایت با پرواز همان پرنده هم تمام می شود.تمام بازی مانند صحنه های آغازین
بسیار آرام و بدون هرگونه سرو صدا و هیجان کاذب است.
طبیعت تنها چیزی است که در این صحنه ها
می بینید.گرافیک بازی واقعاً دیدنی است و توانایی سازنده ها در به تصویر کشیدن
طبیعت را باید ستود.جنگجوی جوانی سوار بر اسب وارد یک دشت بزرگ می شود که به نظر
می رسد پایان دنیاست.
پس از این که دشت های زیبا و مناظر
چشمگیر را دیدید و حرکت جوان اسب سوار از روی پل بزرگی که معماری جالبی دارد تمام
شد،ممکن است دستتان به آنالوگ سمت راست بخورد و متوجه شوید دمویی که مشغول نگاه
کردن آن هستید همزمان است و همانند بازی متال گیر می توانید دوربین را به اطراف
حرکت دهید و یا زوم کنید.
جوان،جسم بی جان دختری را با خود به
معبدی در میانه این دشت متروک می برد.صدایی که مربوط به ارباب این معبد است به
جوان می گوید زنده کردن دخترک غیرممکن نیست،مگر او بتواند 16 غول این سرزمین که
کالوسوس نام دارند را از بین ببرد،بازی این لحظه آغاز می شود.
از روند بازی هرچه کمتر بگوییم به نفع
کسانی است که می خواهند آن را بازی کنند.فقط بدانید که بازی اکشن نیست.چیزی هم
برای برداشتن ندارید.یک شمشیر و یک کمان تنها لوازم شما را تشکیل می دهند.
تنها کاراکتر بازی به جز قهرمان بی نام و
نشان ما،اسب اوست که بدون او بازی به هیچ جا نمی رسد.دشمن های بازی هم همان 16 غول
هستند که با شکست دادن آنها بازی تمام می شود.
همین! اما باور کنید تجربه مبارزه با
غولهایی که شما در برابرشان به اندازه مگس هستید چیزی نیست که در هیچ بازی دیگری
دیده باشید.شکست دادن هر کدام از غول ها استراتژی مخصوص لازم دارد و باید فکرتان
را به کار بیندازید .
چیز دیگری نباید گفت! اجرا شدن یکباره
نقشه بازی با تمام جزئیات و زیبایی هایش واقعاً یک معجزه است.از آن بالاتر حال و
هوایی است که همه این کوه و دشت وجنگل ها با حیوانات آن به شما می دهند: حزن و
اندوه.
احتمالاً این را چطور سازنده ها با
ابزارهایی به نام نورپردازی و موسیقی می توانند چنین حسی را در قالب منظره های
چشمگیر به شما القا کنند کسی نمی داند.اگر کسی می دانست قبل از این چنین کاری می
کرد!
حال و هوای بازی با موسیقی آن کاملاً
حماسی است و شاید کسانی که از مناظر عظیم و موسیقی شنیدنی سه گانه ارباب حلقه های
جکسون لذت می بردند، حالا با گشت و گذار بدون محدودیت در چنین لوکیشن هایی،به
آرزوی دیرینه خود برسند.
البته حرکت دوربین بزرگترین نقطه ضعف
موتور پایه بازی است که بعضی وقت ها اعصاب می زند.اما در کل در برابر عظمت بازی
قابل چشم پوشی است.واقعاً صحبت راجع به چنین بازی ای بدون خراب کردن لذت های آن
برای کسانی که بازی نکرده اند مشکل است.
احتمالاً بعد از این که با 6ـ5 کالوسوس
جنگیدید و خواستید برای یکی از دوستانتان توضیح دهید بازی چقدر جالب است متوجه حرف
من خواهید شد! این بازی را همه بازی کننده ها باید بازی کنند؛حتی اگرpc باز
هستید از جایی پلی استیشن گیر بیاورید و سایه کالوسوس را ببینید. سید طه رسولی
شنبه 3 خرداد 1399 ساعت 12:05
